Afscheid van een te gekke reis

- 8 hotels en duizenden km's in een huurauto
- Enkele taxi's
- Een golfkarretje
- Een paar bootjes
- 2 vluchten
Het zit er straks op... Het voelde als een eeuwigheid en toch is het nu zomaar voorbij.
Dus dan maak je de rekening op. De letterlijke rekening viel behoorlijk duurder uit; het is hier flink duurder geworden, dankzij toenemend toerisme..
De figuurlijke rekening? Hoogtepunten waren toch zeker het jungle hotel (later hoorden we dat er ook jaguars rondlopen help!), de roze meren bij Las Coloradas, stijldansen op het plein in Merida, het zwembad in Uxmal, Levi die zijn angst overwon en van de boot dook bij het piraten eiland en uiteraard onze ultra relaxte eindbestemming Isla Holbox. Maar dieptepunten waren er ook... De jongens maar laten vechten totdat het vanzelf stopte achterin de auto, omdat we stapeldol werden van 'niet doen' en 'stop' roepen; waardeloos slapen in een te klein 2 persoons bed zonder airco en met buren die snurken; zoeken naar je spullen in een te klein hutje en teveel tassen om in te zoeken; murv raken van een gevoelstemperatuur van soms 39 graden en daarin piramides moeten bezoeken.
Maar ja als dat het is? Er was niemand onvriendelijk tegen ons, we zijn geen enkele keer bedonderd of bedrogen, we aten praktisch overal lekker (hoewel Raf 2 kilo lichter thuis komt omdat hij amper wat at), al het reizen ging, ondanks de vele topes (superhoge hobbels) super smooth (met dank aan Ruben). Conclusie: het is heus minder ontspannen dat reizen met kinderen, en duur ook, maar het is heel bijzonder en zoooo de moeite waard. Hier kunnen we hopelijk weer een hele tijd op teren!! Morgen naar huis! Hier een samenvatting van de boys in Mexico

Adios Mexico!

Gratis mindfullness op Isla Holbox

Dit eiland is magisch... hier verlies je elk benul van dag of tijd (als gevolg waarvan ik vanmorgen tegen Ruben zuchtte: 'nog 3 nachtjes oef'... en Ruben me wakker schudde: 'nog maar 2 schat'...). Een betere mindfullness cursus dan hier zijn, is er niet...

Het eiland kent misschien hooguit een twintigtal accommodaties en heeft het ene na het andere schattige eettentje. Er rijden geen auto's; fietsen en golfkarretjes zijn hier de middelen van transport op enkel zandwegen. Overal klinkt muziek. Iedereen lacht en is ontspannen. Als je hier als backpacker aankomt, blijf je volgens mij gewoon lekker een paar maanden.

Het is dus echt de perfecte plek voor onze laatste bestemming van deze reis. We zitten in een bungalow op het strand en de zee is rustig en ondiep. Terwijl wij op een bedje liggen of in de zee hangen, spelen zij in het water, op het strand, in ons huisje. Ze zijn hier zeer 'low maintenance' een aangename afwisseling van het dagelijks leven. Het idee dat we straks weer vanalles moeten benauwd een beetje. Dit bezig bijtje geniet wel even van de totale rust. Schelpen zoeken, zandkastelen bouwen en toneelstukjes opvoeren met de kinderen.

Gisteren ontmoetten we een ander Nederlands stel met 3 kinderen. Ook zij waren hun reis van tig jaar geleden aan het herbeleven. We hebben (te)veel biertjes met ze gedronken en een enorm gezellige middag gehad. De kinderen hadden het leuk samen. Life is good at the beach...

Over 2 dagen komt er een einde aan deze geweldige reis. In het begin moest ik er echt even inkomen. De warmte, de armoede, het verkassen... Maar nu zou ik nog maanden zo door kunnen gaan en prijs ik me zoveel ervaringen rijker, wat een leven hebben we toch. Hoop dat de kinderen dit, een beetje, beseffen. Zondag wordt een flinke reis: golfkar taxi naar boot - boot - taxibus naar vliegveld - vliegen naar Keulen - opgehaald door Oma Olly, dus die weer naar Venlo brengen - Venlo naar Amsterdam. Pfff gelukkig zijn we uitgerust hahaha.

Avontuur in de jungle

De jungle plek was heeeeel bijzonder!! We zaten hier in een bijzonder mooi hutje en dito tent:

Grappig want we hadden het er net over gehad dat hoe erg de Mexicanen hun best doen, ze niet kunnen weten/snappen wat Europeanen zoeken qua gezelligheid. Komen we hier: sfeervol verlicht, gezellige aankleding, mooie meubels. Wat blijkt? Eigenaar is van origine frans! Het zou een aflevering van zo'n tv programma kunnen zijn. De een komt uit Mexico stad, de ander uit Frankrijk; ze ontmoeten elkaar in Parijs en gooien het roer om. Ze hebben hier nu anderhalf jaar dit stuk grond en bouwen langzaam verder. Het is hier EXTREEM rustig en dat heeft zelfs effect op die wilde dieren van ons. Om je heen hoor je de geluiden van de jungle en af en toe zien we zelfs aapjes in de bomen. Ze bouwen hier hun eigen cenote om in te zwemmen maar die is nog niet af dus de kinderen vermaken zich wel in het 'zwembad'. Zie hier in de verte...

De eerste dag gingen raf en joas de jungle in op zoek naar takken. Hier redelijk voor ons huisje begint joas te krijsen niet normaal! Mieren! Wij denken nog: een mier doe normaal! Maar doordat hij zo hard schreeuwt lopen we naar hem toe en troosten hem. Even later zitten we in het zwembad en worden we omsingeld door duizenden en duizenden mieren. Hoewel ze niet het water inkomen is Joas bang en roep ik Esther hem op te halen. Zij wordt gelijk aangevallen door de soldaten. Mieren die de trekkers beschermen. Ze springen en bijten. Dus Esther gilt om Ruben. Je moet er met je schoenen doorheen. Dat doet hij, maar ook hem pakken ze. Even later kan ik ook ontsnappen. O my God! Nu snappen we waarom Joas zo in paniek was, huilend naar ons toe rende en riep: 'Ze dachten dat ik een eetplek was, maar ik ben geen eetplek, ik ben een kindje!' We lachen nog elke dag hierom.
Gisteren regende het en hadden we een rustige ochtend in het hutje. Knutselen, spelletjes... 's middags begon het enorm hard te onweren. Echt zo hard dat Esther en ik gillend opsprongen. Gelukkig moesten de jongens er alleen maar om lachen. We gingen naar Cancun om te eten en bij thuiskomst was er geen stroom meer: alles pikdonker!! En nu? Lang leve de Netflix downloads.
vandaag hebben we Esther weggebracht en gaan we met de taxi, boot en golfkar naar onze laatste bestemming voor nog 5 nachten: Isla Holbox!

Las coloradas

O wow alweer zo'n bijzondere dag!! We moesten er een flink eind voor in de auto... We gingen naar las Coloradas; oftewel de gekleurde meren.
We hadden erover gelezen toen we in Merida waren en nu zitten we er het dichtst bij, maar alsnog 2u enkele reis over die eindeloze wegen met hier en daar een simpel dorpje en wat hutjes. Esther en ik verzamelen inmiddels namen van hutjes, want het zijn allemaal 'ria's' en dat klinkt zo vrolijk: tacqueria (tacotent), cervezeria (biertent), torteleria (tortillatent), dulceria (zoetigheden), loncheria (onbekende tent tegenover ons waar heel veel decibel uitkomen, mogelijk een lunchtent, in ieder geval krijg je er kip) etc etc.

Maar goed, de reden dat we gingen: de roze meren. In deze meren bij zee, is de concentratie van zout hoger en leeft een bepaald type plankton dat roze is, waardoor het water roze kleurt. Hoe meer water er verdampt, hoe geconcentreerder de plankton en de kleur. Flamingo's eten dit, net als garnalen en vandaar dat ze roze kleuren! Ze worden namelijk wit geboren. Op andere plekken is het oranje (vraag ons niet waarom er geen oranje flamingo's zijn, helemaal snappen we het nog niet... Wat we zagen was echt onwerkelijk:

We hadden een tour geboekt wat betekent dat een mannetje mee rijdt en dus gingen we nog veel meer zien. Hij nam ons mee naar een bedreigde krabsoort, die hij daar zou uit het water viste!
Doodeng om vast te houden, maar we deden het alledrie. Door ons gegil durfden de kinderen natuurlijk niet.

Daarna vervolgden we naar een soort badje waar visjes aan je voeten kwamen knabbelen: dat kietelde!! Ruben, ik en Joas durfden, de rest niet haha. Onze gids ging nog even maya exfoliant halen, oftewel: modder! We gingen door naar een meer waar je kon floaten, omdat het 5% zout bevatte. Zo een gaaf gevoel!! Vooral dat je op je buik blijft drijven. Daarna in de scrub en in de zee afspoelen.

Het was een hele toffe excursie. Vooral omdat het helemaal niet zo druk was en er niks aan je verkocht werd. Alles was puur natuur. En dan een laatste avond op ons balkonnetje. We zitten hier aan de doorgaande weg in het dorpje en dat is dus tegenover de hutjes van mensen, waardoor we s avonds aapjes kunnen kijken. Wij bekijken hen en zij ons. Er woont een heel gezin: vader, moeder, 4 kinderen en een oma op ca 20m2. We kijken recht op hun bank waar vader in zijn blote bast op de enige bank in huis zit, terwijl grote zus met kleine zus sleept. Vanuit de loncheria schelt de radio voor het hele dorp en hoe armoedig het ook is: ze lijken volstrekt gelukkig en leven in het nu; kan menigeen in Europa een voorbeeld aan nemen.
Vandaag gaan we door naar onze laatste rondreis plek, weer vlakbij cancun: puerto moroles. Over 2 nachtjes nemen we afscheid van Esther en leveren we de auto in. Als het goed is gaan we dan nog 5 nachten naar Isla Holbox maar dat wordt hopelijk vandaag eindelijk bevestigd. Het was niet makkelijk iets anders te vinden in het hoogseizoen en we hebben een zwembad op moeten geven. We zitten op het strand, dus duimen dat de jongens zich daar net zo goed vermaken...

KIJK IN DE FOTOMAPPEN VOOR MEER FOTOS

Chichen itza

Dit verhaal is van gisteren, maar het lukt me nu pas alles te uploaden. Slechte wifi hier...

En het avontuur in de hitte gaat door... Soms is het best een uitdaging met 3 jongens op reis. Ook al zijn we met 3 volwassenen.... Er is er altijd wel 1 moe, vervelend of verdrietig. Eigenlijk heb je geen moment rust en knal je dus elke avond al binnen een uur dat zij slapen zelf ook in slaap: hahaha. En het is zoooo warm overdag dat je ook niet echt actief met ze kan doen. Ideaal zou zijn als we even een dagje naar kantoor konden gaan: lekker mails lezen, op een stoel zitten, koelte (is de hittegolf in Nederland al over?). Haha, maar dat kan niet, dus zeuren we niet en genieten we van al het moois en bijzonders om ons heen.
Vandaag stond een van de 7 wereldwonderen op het menu. Niet verkeerd!

Alleen daar komen heeeel veel mensen op af: o my god! Ook hier is het toerisme enorm gegroeid de laatste jaren. De piramides zijn omringd met 300 kraampjes met hetzelfde spul prullaria. Arme mensen proberen je in de hitte wat te slijten. Aan het einde wilde ik een t shirt kopen. Kijken, passen, nog een andere bekijken, passen, wat vind jij Esther? Ruben? Twijfelen, onderhandelen.... Nou ok, we hebben een deal. Minuut of 8 over gedaan, dus we kunnen gaan. Laten we gaan. Levi, Raf, Joas? Raf? Raf? Waar is Raf? Ik heb Raf eigenlijk al heel lang niet meer gezien!! O neeeee!!! Neeee!! Paniek! We verdeelden ons met z'n drieën en ik trof gelukkig een Nederlandse gids die het door had en me naar de juiste persoon bracht. Deze paar minuten gaan alle scenario's door je hoofd, maar dan hoor je gelukkig dat hij gevonden is. Bij de wc's bij de piramide. Ik had Joas en Levi bij me en in de volle hitte gingen we rennen, wat zal Raf bang geweest zijn!! Ruben en Esther hoorde het ook en waren er net eerder. Meneer was ons kwijt geraakt toen hij iets moois zag: een gouden skelet. Toen heeft een Amerikaans stel hem geholpen en heeft via een vertaalapp ontdekt uit wat voor land hij kwam, wat voor kleren ik aan had etc. Zo inventief. Later vonden ze Nederlanders die ook erbij bleven en brachten ze hem bij personeel. Ze haalden water voor hem en hij hield zich stoer! Hij moest pas huilen toen hij ons zag ohhh.

Nou hadden we dat ook weer overleefd! Toen naar cenote Ik k'il.

Daar gezwommen en van een rots gesprongen. Eng maar heeeeeel gaaf. Het was me het dagje wel. Dus even chillen bij het zwembad!

Vanavond zijn we naar Valladolid geweest, het stadje hier in de buurt. Heerlijk gegeten en super gezellige kinderen. We zaten in een hele leuke binnentuin aan het grote plein. Glaasje Prosecco, tortillas jam! Al met al werd het een dag met een gouden randje....

Merida

We zijn in Merida! Supermooi stadje met allemaal kleuren. We kwamen hier gisteren aan en dat was nogal hilarisch. Ik heb de reis ruim een half jaar geleden voorbereid. Toen heb ik vlak van tevoren alles doorgelopen en nog dingen gewijzigd. Zo ook het hotel in Merida. In plaats van een hotel waar we met z'n zessen in een kamer moesten (maar wel heel centraal) naar toch maar iets verder weg en meer ruimte. Toen stonden we gisteren dus per ongeluk bij het verkeerde hotel waar we geannuleerd hadden, maar kwamen we er ook achter dat we in het nieuwe hotel pas voor de dag erna een reservering hadden?!! Volgen jullie het nog? In de periode voor de vakantie zat mijn hoofd overvol: veel werk, 1000 dingen voor het einde schooljaar en ons huis op de kop door verbouwing. Hmmm iets teveel dus want dit overkomt mij nooit! Het nieuwe hotel was vol, maar gelukkig konden we terecht in het eerste hotel. Sliepen we dus alsnog met z'n zessen op een kamer lol! Eenmaal in bed hadden Esther en ik er compleet de slappe lach over. Het voelde net alsof we op kamp waren en stiekem bij de jongens waren. Ik lag met joas in een 1 persoons bed, Esther met levi en Ruben met raf ieder in een twijfelaar. Ik lag onder de airco en joas trok alle dekens weg, dus s nachts werd ik wakker als een ijslolly. Ik zette de airco uit, maar toen gleden Esther en Ruben bijna uit bed van het zweet. Gelukkig konden we erom lachen en was het maar 1 nacht. Nu hebben we 4 2-persoons bedden over 2 kamers, dus dat is ruimte genoeg!

Gisteravond was erg leuk. In Merida is er elke avond iets te doen en dinsdags is dat musical night. Allemaal oude besjes op een plein die bij een big band gaan stijldansen: zo willen wij wel oud worden!! Ruben en ik hebben ook gedanst. Jammer genoeg kost het teveel tijd de filmpjes te uploaden, maar het was te gek! We hebben ook een paard en wagen tour gedaan. Hier wat plaatjes...

Morgen gaan we naar chichen itza. Maar er is een nieuwe uitdaging bij: we kregen net een mail dat ons laatste strand vakantie op een eiland hotel is afgebrand door bliksem! Ze hebben een alternatief maar dat is minder leuk! Hmmm de zoektocht gaat door...

Op unne Hacienda

Voor alle Limburgse meelezers: we zitten niet op de hacienda in ut Ven, maar de drank gaat er hier net zo makkelijk in en het is even kleurrijk als met Vasteloavend (carnaval).

Het is prachtig en relaxed, hoewel er met 3 jongens altijd wel iemand zit te boeven! Soms best vermoeiend, maar dat weet je als je met deze rakkers op reis gaat. Vandaar ook dat Esther mee is. En omdat dat veeeeeeeel gezelliger is, want ook zij is een waterrat. De eerste dag hier heeft Ruben dus lekker kunnen lezen en zijn wij bijna verschrompeld zo lang hebben we in het water gezeten.

Toen het einde van de dag beetje afkoelde, zijn we naar het chocolade museum geweest dat hier direct naast ligt. Daar zagen we dit:

Heeft alles met chocolade te maken toch? Hahaha. Prachtige jaguar, vogels, aapjes, vanalles zagen we. En ook: hoe je chocolade maakt haha.

Gisteren zijn we naar Uxmal geweest, o wauw!! Ook daar lopen we in 2 minuten heen:

Ronaldo was ook mee om el juego de pelota (balspel veld) te beoordelen haha. Kijk zeker ook even in de fotoreeks van uxmal voor meer plaatjes.

Daarna hebben we nog gezwommen in een cenote. Joas sprong er natuurlijk direct in zonder bandjes haha. Wij er steeds achteraan met de 2 anderen op de nek die het juist spannend vonden in zo'n grot. Wel lekker koel hoor! Foto zal ik zo nog even uploaden, lukt nu niet...

Vandaag rijden we naar Merida voor 1 nacht. Zin om even in een stad te zijn! Groeten van de mexicanen:

Avontuurlijke wegen

Gisteren vertrokken we voor de langste rit van de reis. En wat voor een. We hadden de TomTom app van Cumhur en soms Google Maps nodig en nog lukte het af en toe niet. Uren en uren lang dezelfde tropische begroeiing langs de weg en onverwachte gaten of hobbels waardoor je keihard op de rem moest. En dan DRUKKE kinderen op de achterbank niet normaal. Ook briljant: als je aan de weg wil werken, sluit je een rijrichting af en maak je van de andere baan een tweerichting weg: past makkelijk 2 auto's op 1 rijbaan haha. En wij met onze dodge caravan rakelings langs vrachtwagens ahhh. Gelukkig hebben we aan Ruben een goede chauffeur. Esther en ik entertainen de kids. Uiteindelijk ben ik maar tussen ze in gaan zitten om ze rustig te krijgen, dat werkte:

Onderweg kwamen we amper wat tegen. In een ieniemini dorpje met 1 te schattig buiten restaurantje gingen we lunchen. Voor 10 euro met zn allen heerlijk gegeten. Zulke lieve mensen daar ook.

Uiteindelijk kwamen we einde van de middag aan in een prachtige hacienda, maar in een enorme tropische regenbui. De weg voor ons huisje was een modderstroom en het water kwam zelfs door het dak van onze hut naar binnen haha. Even wat afkoeling was wel lekker. Nu zitten we lekker in het zwembad. Om ons heen een leguaan of wat. En het is hier prachtig!